فال حافظ ۱۳ دی ماه ۱۴۰۲/ خداوندا مرا آن ده که آن به

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز سیزدهم دی ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

وصال او ز عمر جاودان به

خداوندا مرا آن ده که آن به

به شمشیرم زد و با کس نگفتم

که راز دوست از دشمن نهان به

به داغ بندگی مردن بر این در

به جان او که از ملک جهان به

خدا را از طبیب من بپرسید

که آخر کی شود این ناتوان به

گلی‌کان پایمال سرو ما گشت

بود خاکش ز خون ارغوان به

به خلدم دعوت‌ای زاهد مفرما

که این سیب زنخ زان بوستان به

دلا دایم گدای کوی او باش

به حکم آن که دولت جاودان به

جوانا سر متاب از پند پیران

که رای پیر از بخت جوان به

شبی می‌گفت چشم کس ندیده‌ست

ز مروارید گوشم در جهان به

اگر چه زنده رود آب حیات است

ولی شیراز ما از اصفهان به

سخن اندر دهان دوست شکر

ولیکن گفته حافظ از آن به

تفسیر عرفانی:

رسیدن به وصال معشوق برتر از عمر جاودانه است. پروردگارا چیزی را در اختیارم بگذار که بهتر است. مقصود او از این شعر این است که نوشیدن شهد وصال او و داشتن نشانی از اطاعت او از هر آنچه در دنیا و عقبی باشد بهتر است. چرا که سالکان بواسطه آن می‌توانند در درگاهش عمری جاودانه یابند و در پناهش آرام گیرند.

تعبیر غزل:

از لطف و رحمت خدا غافل مباش و زوری خود را عادت بده که این رحمت و لطف خدا را درک کنی و تا می‌توانی سعی و تلاش خود را به کار گیر که از گناهان صغیره و کبیره پرهیز کنی تا در روز محشر آسوده خاطر باشی.