فال حافظ سی‌ام دی ماه ۱۴۰۳/ غم جهان مخور و پند من مبر از یاد

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم میدانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز سی‌ام دی ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود

ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست

چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب

سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست

که‌ای بلندنظر شاهباز سدره‌نشین

نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر

ندانمت که در این دامگه چه افتادست

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر

که این حدیث ز پیر طریقتم یادست

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد

که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای

که بر من و تو در اختیار نگشادست

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

که این عجوز عروس هزار دامادست

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل

بنال بلبل بی‌دل که جای فریادست

حسد چه می‌بری‌ای سست نظم بر حافظ

قبول خاطر و لطف سخن خدادادست

تفسیر عرفانی:

۱- دنیا ارزش این همه خودخوری و رنج و زحمت را ندارد. قدری چشمان خود را بر هم بگذار و فکر کن از دو سال قبل چه بسیار کسانیکه از این دنیا رفته اند. پس شما نباید خود را به محنت و غم این دنیای فانی سرگرم کنی و با خودخوری و وسواس و حرص و طمع به فکر این و آن باشی.

۲- حضرت حافظ به شما در بیت دوم به صراحت می‌فرماید:

بنده غلام آن وارسته‌ای هستم که در زیر فلک نیلگون از هر چیز که رنگ و وابستگی و دلبستگی پذیرد و دل را بسته به آن کند و انسان را به جلوه‌های خود فریب دهد، رها هستم.

حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.

تعبیر غزل:

داشتن آرزوهای بی‌پایان و پوچ و بلندپروازی‌های بچگانه کاری بیهوده است، زیرا عمر انسان محدود و کوتاه است و نمی‌شود به مسائل دنیوی دل بست. به قول معروف دنیا به هیچ کس وفا نکرده که تو دومی باشی. پس به جای حسرت خوردن و به دیگران حسد ورزیدن استعدادهای نهفته در وجود خود را تقویت کن تا به آن جایگاهی که لایقش هستی برسی و مطمئن باش که موفق خواهی شد.