فال حافظ ۲۷ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳/ رنج ما را که توان برد به یک گوشه چشم

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز بیست و هفتم اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی

سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی

دردمندان بلا زهر هلاهل دارند

قصد این قوم خطا باشد هان تا نکنی

رنج ما را که توان برد به یک گوشه چشم

شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی

دیده ما چو به امید تو دریاست چرا

به تفرج گذری بر لب دریا نکنی

نقل هر جور که از خلق کریمت کردند

قول صاحب غرضان است تو آن‌ها نکنی

بر توگر جلوه کند شاهد ماای زاهد

از خدا جز می‌و معشوق تمنا نکنی

حافظا سجده به ابروی چو محرابش بر

که دعایی ز سر صدق جز آن جا نکنی

تفسیر عرفانی:

ای کسی که در کشتن عاشقانت رحمی بر دل نمی‌افکنی! و همه چیز-سرمایه و سود- را نابود میسازی و هیچ نگرانی یی به دل راه نمی‌دهی. مقصود او از این شعر این است که، رنج و غم سالکان درگاه دوست، با نظر عنایتی از او فانی می‌گردد. بذین سان، سالکان که پیوسته در امید وصالش بسر می‌برند، می‌توانند به منتهای آرزوی خود نایل آیند.

تعبیر غزل:

اگر می‌خواهی آسایش و سعادت جهان اخروی را با خوشی‌های ناپایدار دنیا عوض کنی، کاری بس اشتباه کرده ای؛ چرا که هرکس کنج قناعت را به سرای امن خرسندی بفروشد، دچار غبنی می‌شود که جبران آن ممکن نخواهد بود.