فال حافظ ۸ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳/ که اجتناب ز صهبا، مگر صُهیب کند

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز هشتم اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

مرا به رندی و عشق، آن فضول عیب کُنَد

که اعتراض بر اسرارِ علمِ غیب کُنَد

کمالِ سِرِّ محبت ببین، نه نقصِ گناه

که هر که بی‌هنر اُفتَد، نظر به عیب کند

ز عطرِ حورِ بهشت آن نَفَس برآید بوی

که خاکِ میکده‌ی ما عَبیر جِیب کند

چنان زَنَد رَهِ اسلام غمزه‌ی ساقی

که اجتناب ز صهبا، مگر صُهیب کند

کلیدِ گنجِ سعادت قبولِ اهلِ دل است

مباد آن که در این نکته شَکُّ و رِیب کند

شبانِ وادیِ اِیمن گَهی رسد به مراد

که چند سال به جان، خدمتِ شُعیب کند

ز دیده خون بِچکانَد فِسانه‌ی حافظ

چو یادِ وقتِ زمانِ شَباب و شِیب کند

تفسیر عرفانی:

کسانی که از عشق به دوست بی‌بهره مانند جرم عاشقان را مورد عنایت قرار می‌دهند؛ چرا که از هنر عشق بی‌بهره هستند و نمی‌دانند که با پذیرش آن می‌توانند به گنج خوشبختی که همان لقای دوست است، دست یابند.

تعبیر غزل:

حاجتی داری که رسیدن به آن بعید به نظر می‌رسد و تو را به رنج و زحمت می‌اندازد. برای رسیدن به آن تلاش می‌کنی و همواره در اندیشه آنی. فکر می‌کنی نمی‌تونانی به آن برسی، ولی سعی خودت را بکن.