فال حافظ ۴ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳/ در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز چهارم اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

صوفی بیا که آینه صافیست جام را

تا بنگری صفای می‌لعل‌فام را

راز درون پرده ز رندان مست پرس

کاین حال نیست زاهد عالی‌مقام را

عَنقا شکار کَس نشود دام بازچین

کآنجا همیشه باد به دست است، دام را

در بزم دور، یک‌د و قدح درکش و برو

یعنی طمع مدار وصال دوام را

ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش

پیرانه‌سر مکن هنری ننگ و نام را

در عیش نقد کوش که، چون آبخور نماند

آدمْ بهشتْ، روضه‌ی دارُالسَلام را

ما را بر آستان تو بس حق خدمت است‌

ای خواجه بازبین به تَرَحُّم غلام را

حافظ مرید جام می‌است‌ای صبا برو

وز بنده بندگی برسان شیخ جام را

 تفسیر عرفانی:

می‌توانی به واسطه شراب ناب الهی که صافی و پالوده است به وصال دوست دست‌یابی و خدمت و بندگی او را کنی.

تعبیر غزل:

به کسی دل بسته‌ای رسیدن به او غیر ممکن است. برای به دست آوردن دل او هزاران چاره اندیشیده و به کار بسته ای، ولی چموشی او بیش از آن است که بتوانی او را رام سازی. نصیحت بشنو و فرصت جوانی خود را بیهوده از دست نده که این ایام گذرا و ناپایدار است.