فال حافظ دوم اردیبهشت ماه ۱۴۰۳/ بیا که با سر زلفت قرار خواهم کرد

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز دوم اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

حقوق خدمت ما عرضه کرد بر کرمت

به نوک خامه رقم کرده‌ای سلام مرا

که کارخانه دوران مباد بی‌رقمت

نگویم از من بی‌دل به سهو کردی یاد

که در حساب خرد نیست سهو بر قلمت

مرا ذلیل مگردان به شکر این نعمت

که داشت دولت سرمد عزیز و محترمت

بیا که با سر زلفت قرار خواهم کرد

که‌گر سرم برود برندارم از قدمت

ز حال ما دلت آگه شود مگر وقتی

که لاله بردمد از خاک کشتگان غمت

روان تشنه ما را به جرعه‌ای دریاب

چو می‌دهند زلال خضر ز جام جمت

همیشه وقت توای عیسی صبا خوش باد

که جان حافظ دلخسته زنده شد به دمت

تفسیر عرفانی:

طالبان کوی یار که همواره در پی عشق او هستند به خاطر این بخت و اقبال به خود می‌بالند و خواهان آن هستند تا به واسطه عشقشان در درگاه معشوق خوار نگردند.

تعبیر غزل:

مشکلی داری که به زودی حل می‌گردد و غم و غصه‌ات فراموش می‌شود. از جایی که انتظار نداری برای حل مشکل تو کمک می‌رسد.