فال حافظ ۲۷ فروردین ماه ۱۴۰۳/ منعم مکن ز عشق وی‌ ای مفتی زمان

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز بیست و هفتم فروردین ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

از من جدا مشو که توام نور دیده‌ای

آرام جان و مونس قلب رمیده‌ای

از دامن تو دست ندارند عاشقان

پیراهن صبوری ایشان دریده‌ای

از چشم بخت خویش مبادت گزند از آنک

در دلبری به غایت خوبی رسیده‌ای

منعم مکن ز عشق وی‌ای مفتی زمان

معذور دارمت که تو او را ندیده‌ای

آن سرزنش که کرد تو را دوست حافظا

بیش از گلیم خویش مگر پا کشیده‌ای

تفسیر عرفانی:

از کنارم مرو که روشنایی بخش چشمانم و همدم قلب یرگشته‌ام هستی. در مفهوم این شعر می‌توان گفت دلدادگان حضرت دوست، در مسیر عشق ورزی سر از پا نمی‌شناسند و صبر و شکیب ندارند، چرا که سایه‌سار وجود او آرامش را برایشان به ارمغان می‌آورد. هر آن که خیالی از دوست به دلش نقش نشده باشد، عشق به دوست در خاطرش نمی‌گنجد. از این رو، در دایره عشق جا نمی‌گیرد.

تعبیر غزل:

اگر می‌خواهی به خواسته خودت برسی، باید بخت و اقبال هم با شما یاری کند، وگرنه موفق نخواهی شد. خوشبختانه شما راه مناسبی را در پیش گرفته ای، اما شرایط به گونه‌ای است که معلوم نیست همه چیز بر وفق مراد پیش رود.