فال حافظ ۲۴ فروردین ماه ۱۴۰۳/ شاه‌نشین چشم من تکیه‌گه خیال توست

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز بیست و چهارم فروردین ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

تاب بنفشه می‌دهد طرّه‌ی مشکسای تو

پرده‌ی غنچه می‌درد خنده‌ی دلگشای تو

ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز

کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو

من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان

قال و مقال عالمی می‌کشم از برای تو

دولت عشق بین که، چون از سر فقر و افتخار

گوشه‌ی تاج سلطنت می‌شکند گدای تو

خرقه‌ی زهد و جام می‌گر چه نه در خور همند

این همه نقش می‌زنم از جهت رضای تو

شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر

کاین سر پر هوس شود خاک در سرای تو

شاه‌نشین چشم من تکیه‌گه خیال توست

جای دعاست شاه من بی‌تو مباد جای تو

خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حسن

حافظ خوش کلام شد مرغ سخن سرای تو

تفسیر عرفانی:

زلف مشک سایت، بنفشه را به خشم می‌دارد و خنده‌ی شادی‌بخشت، موجب شرمندگی غنچه می‌گردد. مقصود او از این شعر این است که دلدادگان حضرت دوست به هیچ وجه عشق به معشوق را از کف نمی‌دهند، مگر آن که خاک درگاهش گشته و به وصال حضرت دوست رسیده باشند.

تعبیر غزل:

به نظرات دیگران احترام بگذار. از روی ظاهر افراد در مورد آن‌ها قضاوت نکن. اگر شما از قصد و نیت افراد اطلاعی نداری، نمی‌توانی با حدس و گمان درباره دیگران سخن بگویی.