فال حافظ ۱۶ فروردین ماه ۱۴۰۳/ مرا روزِ ازل کاری به جز رندی نفرمودند

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز شانزدهم فروردین ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

مرا مِهر سیَه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد

رقیب آزارها فرمود و جایِ آشتی نگذاشت

مگر آهِ سحرخیزان سویِ گردون نخواهد شد؟

مرا روزِ ازل کاری به جز رندی نفرمودند

هر آن قسمت که آن جا رفت از آن افزون نخواهد شد

خدا را محتسب ما را به فریادِ دف و نی بخش

که سازِ شرع از این افسانه بی‌قانون نخواهد شد

مجالِ من همین باشد که پنهان عشقِ او ورزم

کنار و بوس و آغوشش چه گویم، چون نخواهد شد

شرابِ لعل و جایِ امن و یارِ مهربان ساقی

دلا کی بِه شود کارت اگر اکنون نخواهد شد

مشوی‌ای دیده نقشِ غم ز لوحِ سینه‌ی حافظ

که زخمِ تیغِ دلدار است و رنگِ خون نخواهد شد

تفسیر عرفانی:

عارفان و سالکان راه عشق بر اثر پیمانی که در ازل با یار قدیم خود بسته اند؛ هیچ گاه از او جدا نبوده و همواره در کنار او هستند. چرا که سرنوشتی که در روز ازل برای هر یک از آنان مقدر شده؛ تغییر نخواهد کرد.

تعبیر غزل:

در راهی قدم نهاده‌ای که دیگران تو را از آن برحذر می‌دارند، ولی همین راه بهترین است. از کسی دلگیر شده ای، ولی نارحت نشو به خداوند توکل کن.