فال حافظ ۷ فروردین ماه ۱۴۰۳/ دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

 اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز هفتم فروردین ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد

سر ما فرونیاید به کمان ابروی کس

که درون گوشه گیران ز جهان فراغ دارد

ز بنفشه تاب دارم که ز زلف او زند دم

تو سیاه کم بها بین که چه در دماغ دارد

به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله

به ندیم شاه ماند که به کف ایاغ دارد

شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن

مگر آن که شمع رویت به رهم چراغ دارد

من و شمع صبحگاهی سزد ار به هم بگرییم

که بسوختیم و از ما بت ما فراغ دارد

سزدم چو ابر بهمن که بر این چمن بگریم

طرب آشیان بلبل بنگر که زاغ دارد

سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ

که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد

تفسیر عرفانی:

جویندگان درگاه دوست به واسطه شمع وجود او که در ضمیرشان است می‌توانند راه را از چاه بازشناسند و به درگاه دوست نایل شوند. آن‌ها در این هنگام از بسیاری از امور فارغ هستند چرا که همه آن چه از زیبایی وجود دارد در وجود دوست خلاصه می‌شود.

تعبیر غزل:

در فکر کاری هستی که درشان شما نیست و برای انجام آن با اطرافیان خود دچار مشکل می‌شوی که در نهایت باعث تباهی شما می‌گردد.