فال حافظ ۲۶ اسفند ماه ۱۴۰۲/ مرید خرقه دردی‌کشان خوش خویم

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز بیست و ششم اسفند ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم

که من نسیم حیات از پیاله می‌جویم

عبوس زهد به وجه خمار ننشیند

مرید خرقه دردی‌کشان خوش خویم

شدم فسانه به سرگشتگی و ابروی دوست

کشید در خم چوگان خویش، چون گویم

گرم نه پیر مغان در به روی بگشاید

کدام در بزنم چاره از کجا جویم

مکن در این چمنم سرزنش به خودرویی

چنان که پرورشم می‌دهند می‌رویم

تو خانقاه و خرابات در میانه مبین

خدا گواه که هر جا که هست با اویم

غبار راه طلب کیمیای بهروزیست

غلام دولت آن خاک عنبرین بویم

ز شوق نرگس مست بلندبالایی

چو لاله با قدح افتاده بر لب جویم

بیار می‌که به فتوی حافظ از دل پاک

غبار زرق به فیض قدح فروشویم

تفسیر عرفانی:

شادم و با صدای بلند ندا بر می‌آورم که بوی زندگی را از جام شراب می‌جویم. مقصود او از این شعر این است که، راهیان راه دوست برای قدم گذاشتن در شادی‌ها خواستار جرعه‌ای از جام معرفت الهی هستند. در واقع می‌توان گفت، شیفتگان دوست رهیاب راه اویند، چرا که جز او راهگشایی نمی‌بینند تا به سوی او روی آورند.

تعبیر غزل:

اگر احساس کمال می‌کنی و خود را فردی وارسته می‌پنداری، مراقب باش که مغرور نگردی و حالات روحی‌ات تو را فریب ندهد. فرصت‌هایی که برای کمک به دیگران برای تو پیش می‌آید، قدر بدان.