فال حافظ ۱ اسفند ماه ۱۴۰۲/ عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز اول اسفند ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

گفتا برون شدی به تماشای ماه نو

از ماه ابروان منت شرم باد رو

عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست

غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو

مفروش عطر عقل به هندوی زلف ماکان

جا هزار نافه مشکین به نیم جو

تخم وفا و مهر در این کهنه کشته زار

آن گه عیان شود که بود موسم درو

ساقی بیار باده که رمزی بگویمت

از سر اختران کهن سیر و ماه نو

شکل هلال هر سر مه می‌دهد نشان

از افسر سیامک و ترک کلاه زو

حافظ جناب پیر مغان مامن وفاست

درس حدیث عشق بر او خوان و ز او شنو

تفسیر عرفانی:

معشوقم گفت برای تماشای ماه بیرون آمدی؟ از زیبایی ابروان من شرم نما و از من دور شو. مقصود او از این شعر این است که دلدادگان دوست، از ازل دل در گرو او دارند و پیوسته غم عشق در دل دارند و جز آن نمی‌چشند؛ چرا که خواهان آنند تا وفا و محبت بی‌دریغ را در پرتو وجود او احساس نمایند.

تعبیر غزل:

هیچ وقت بدون تعقل دل در گرو عشق کسی نسپار، چون اگر بخواهی زندگی‌ات را برپایه این احساسات زودگذر قرار دهی، روزی خواهد رسید که از انجام تمام این کارها پشیمان خواهی شد. پس سعی کن هیچ‌گاه در این وضعیت قرار نگیری تا در همه کارها موفق و سربلند باشی.