فال حافظ ۲۶ بهمن ماه ۱۴۰۲/ تو را که حسن خداداده هست و حجله بخت

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز بیست و ششم بهمن ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

اگر به باده مشکین دلم کشد شاید

که بوی خیر ز زهد ریا نمی‌آید

جهانیان همه‌گر منع من کنند از عشق

من آن کنم که خداوندگار فرماید

طمع ز فیض کرامت مبر که خلق کریم

گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید

مقیم حلقه ذکر است دل بدان امید

که حلقه‌ای ز سر زلف یار بگشاید

تو را که حسن خداداده هست و حجله بخت

چه حاجت است که مشاطه‌ات بیاراید

چمن خوش است و هوا دلکش است و می‌بی‌غش

کنون به جز دل خوش هیچ در نمی‌باید

جمیله‌ای ست عروس جهان، ولی هش دار

که این مخدره در عقد کس نمی‌آید

به لابه گفتمش‌ای ماه رخ چه باشد اگر

به یک شکر ز تو دلخسته‌ای بیاساید

به خنده گفت که حافظ خدای را مپسند

که بوسه تو رخ ماه را بیالاید

تفسیر عرفانی:

اگر دلم متمایل به شراب خوشبو شود، شایسته است، زیرا از زهد دروغین بوی خبر نمی‌آید. مقصود او از این شعر این است که نا امیدی از درگاه معشوق جایز نیست؛ چرا که معشوق رحمت را نصیب حال عاشقانش می‌سازد. از این رو لازم است عاشقان همان کاری را انجام دهند که محبوب می‌خواهد.

تعبیر غزل:

شخصی به شما علاقه‌مند است، تا حدی که حاضر است جان فشانی کند. تو نباید از این امر سو استفاده کنی. او را دریاب و دوستانه با او رفتار کن.