فال حافظ ۲۰ بهمن ماه ۱۴۰۲/ در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز بیستم بهمن ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی

خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی

دل که آیینه شاهیست غباری دارد

از خدا می‌طلبم صحبت روشن رایی

کرده‌ام توبه به دست صنم باده فروش

که دگر می‌نخورم بی‌رخ بزم آرایی

نرگس ار لاف زد از شیوه چشم تو مرنج

نروند اهل نظر از پی نابینایی

شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان‌

ور نه پروانه ندارد به سخن پروایی

جوی‌ها بسته‌ام از دیده به دامان که مگر

در کنارم بنشانند سهی بالایی

کشتی باده بیاور که مرا بی‌رخ دوست

گشت هر گوشه چشم از غم دل دریایی

سخن غیر مگو با من معشوقه پرست

کز وی و جام می‌ام نیست به کس پروایی

این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می‌گفت

بر در میکده‌ای با دف و نی ترسایی

گر مسلمانی از این است که حافظ دارد

آه اگر از پی امروز بود فردایی

تفسیر عرفانی:

آنان که با نوشیدن جرعه یی از شراب معرفت دوست قدم در راه عشق می‌نهند، طلب آنند که صفحه دل را از غبار اغیار بزدایند، چرا که وجود او را برتر از هر چیز قلمداد می‌کنند.

تعبیر غزل:

اگر طالب رسیدن به کمال روحانی، باید تواضع داشته باشی. در برابر بزرگانی که مقدماتی را کسب کرده اند، خاضع باش و سرکشی نکن که این خوی و منش، راه رستگاری و موفقیت در زندگی است.